Column maart 2023 Inmiddels besef ik dat we de bejaarde leeftijd toch wel enigszins bereikt hebben. In vergelijk met Liesbeth, de voorzitter van de club, zijn we nog uiterst jong, maar de gebeurtenissen wijzen uit dat de een met honderd nog jong is en een ander wellicht met zeventig al oud is. Afijn, mijn man, Jan, is negenenzeventig gaande de tachtig, wat op zich toch ook wel een respectabele leeftijd genoemd mag worden, vind ik. Een kleine maand geleden begaf onze auto het. Plompverloren hield het ding er bijna op een kruispunt gewoon mee op. Er klonk een knal en dat was dat. Tja, daar sta je dan, nou ja, ik niet, ik zat warmpjes thuis, maar Jan. Hij belde mij om mij te laten weten dat het wel wat later zou gaan worden voor hij met boodschappen die hij gedaan had zou thuiskomen. Vervolgens belde hij de verzekering, die de ANWB stuurde. Dat duurde natuurlijk wel even voor die er was en ook ging er wat tijd overheen voordat voor hem duidelijk was dat hij het probleem niet kon oplossen, er moest dus een sleepauto komen. Maar op de een of andere manier is er in de communicatie iets misgegaan waardoor na een behoorlijke tijd wachten en vervolgens bellen duidelijk werd dat er nog helemaal geen sleepauto onderweg was. Dat werd alsnog opgelost en na weer een tijd wachten was daar dan de sleepauto die, naar wij dachten, de auto naar onze garage zou slepen. Eigenlijk was Jan op loop afstand van huis, maar gedacht werd dat het beter was om met de sleepauto mee te rijden naar de garage alwaar hij dan een vervangende auto zou kunnen krijgen, waar we verzekeringstechnisch recht op hadden en wat wel zo fijn zou zijn. Ook daar was er een communicatie storing, want de auto werd niet naar de garage gesleept maar naar een ander punt in Valkenburg, en daar was geen leenauto beschikbaar. Evengoed weer de verzekering ingeschakeld en ja, dan toch werd er een leenauto beschikbaar gesteld, maar dan niet daar in Valkenburg, maar bij de garage in Maastricht. En hoe moest Jan dan nu thuiskomen? Dat is vervolgens geregeld via een taxibusje. Al met al was Jan niet “wat later” thuis, maar heeft dit grapje, vanaf het moment dat de auto het begaf tot thuiskomst, een kleine zes uur geduurd! En wat kwam er tenslotte uit, dat de auto geen cent meer waard was om eraan te spenderen. Dat was dan dat. Een paar weken kun je hier in Houthem wel zonder auto, dat heeft Corona dan wel opgeleverd, bezorgdiensten zijn er te kust en te keur. Maar moet je elders zijn, dan wordt het toch wat moeilijker. Dus kregen we de tweede auto van zoonlief te leen, daar werd op dat moment niet in gereden. Dus dat is fijn. Komen we met die auto vandaag toch weer aan de kant te staan: lekke band! Gelukkig is dat in heel wat minder uren opgelost… Wat een pech Ingrid, maar gelukkig alles opgelost.